Pierwsze wejście na efektowną Pośrednią Grań (2440 m) było jednym z śmielszych wyczynów w historii taternictwa. Dokonał go węgierski turysta Edmund V. Téry w dniu 11 sierpnia 1876 r., podczas swego zaledwie drugiego pobytu w Tatrach. Miał równo 20 lat, w czym był podobny do swego polskiego odpowiednika – zdobywcy Mnicha, Jana Gw. Pawlikowskiego, nota bene działającego w tym samym czasie. Jego przewodnikiem był słynny Johann Still, liczący już wówczas lat 71. Wchodzili z Doliny Zimnej Wody (Małego Kolbachu), drogą nietrudną ale dość skomplikowaną orientacyjnie. Drugim podobnej rangi dokonaniem Téryego było pierwsze wejście na nie mniej wyzywający Durny (2623 m). Oba szczyty należały do ówczesnych „szklanych gór”, nic więc dziwnego, że sukcesy odbiły się szerokim echem, także po polskiej stronie Tatr. W swej „Wycieczce na Łomnicę” pisze Bronisław Rajchman (s. 91): W restauracji w Szmeksie „zapoznajemy się z najdzielniejszym węgierskim turystą doktorem Téry Ödön, opowiadamy o naszej drodze i dowiadujemy się, że wdarł się na niedostępny dotąd szczyt góry Durnéj (Nordtrabant), przyczém o mało życia nie stracił.” Wypada dodać, że Téry nie był jeszcze doktorem a spotkanie w Szmeksie odbyło się 3 sierpnia 1877, czyli na 5 dni przed jego wejściem na Durny. Podobnie jak Pawlikowski, tak i on miał w sobie żyłkę sportową: szczyt uważano za niemożliwy do zdobycia i to wystarczyło za podnietę. Ale duch sportu nie wkroczył wtedy jeszcze w góry i „drapanie się” na szczyty musiało mieć „poważniejsze” motywy. Stąd już w pierwszych zdaniach artykułu słowa nadziei na piękny i pouczający widok, co było jednym z uznanych uzasadnień wspinaczkowych szaleństw.

Artykuł o Pośredniej Grani Téry zamieścił w tomie 1879 rocznika Magyarországi Kárpátegylet Evkönyve (Jahrbuch des Ungarischen Karpathenvereins). Tekst węgierski (s. 168–176) przetłumaczył na niemiecki (s. 177–186) Ludwig v. Mészáros. Pióro młodego autora jest jeszcze niewyrobione, brak mu będących już wówczas w użyciu terminów z dziedziny wspinania i morfologii terenu skalnego. Przewodnikowe opisy jego dróg (np. WHP 2582, 2584) powstawały później na podstawie powtórzeń. Małego wyjaśnienia wymaga stosowana przez autora nomenklatura. Zgodnie z praktyką ludową, Pośrednia Grań pierwotnie oznaczała cały długi grzbiet rozdzielający obie doliny. Z czasem nazwa zwęziła się do najwyższego szczytu, co jednak odczuwali ówcześni taternicy i – od Fuchsa poczynając – uciekali się do formy Mittelgrat-Turm, w polskiej literaturze Turnia Pośredniej Grani. Stąd u Téryego Pośredni Rygiel dla grzbietu jako całości i Pośrednia Grań dla samej kulminacji. Nie unowocześniamy nazwy Szmeksu, ponieważ do końca XIX wieku forma Smokowiec nie była szerzej znana. W naszym tłumaczeniu redukujemy nadmiar akapitów a wtrącenia tłumacza w tekście ujmujemy w nawiasy kwadratowe.