Wejście w r. 1905 na Żabiego Konia zamknęło w Tatrach epokę zdobywania dziewiczych szczytów. Uwaga elity wspinaczkowej zwróciła się ku „problemom” sportowym, głównie czekającym na zauważenie wielkim graniom i ścianom. Do grona pionierów nowego prądu należało paru taterników z Niemiec, a wśród nich pochodzący z Łużyc i studiujący a później pracujący naukowo we Wrocławiu Alfred Martin. Znał on Alpy, ale zakochał się w Tatrach, w których w r. 1908 bawił po raz piętnasty. Wspinał się w towarzystwie rodaków – latem i zimą, dużo przy tym – co ważne – o Tatrach pisał, przez kilka lat w czołowych górskich periodykach Niemiec i Austrii pełniąc rolę kronikarza taternictwa. W zeszycie 18 naszej Biblioteczki Historycznej opublikowaliśmy przekład jego artykułu „Winterliche Bergfahrten in der Hohen Tatra”, ogłoszonego w „Österreichische Alpenzeitung” 1907. Poprzedziliśmy go krótkim życiorysem Martina, postaci – chociaż działał w Tatrach tylko parę lat – mocno wpisanej w historię taternictwa początku XX wieku. Swoją literacką relację z dwóch wyróżniających się wspinaczek lata 1908 zamieścił on w tomie 44 „Jahrbuch des Schweizer Alpenclub” (1908–1909). Chodziło o wejścia graniowe i ścianowe w masywach Mięguszowieckich i Jaworowych Szczytów. Nowe drogi z uznaniem przyjęły kręgi polskie a „Taternik” z 1 października 1908 ujął je w krótkie noty:

Techniczne opisy obydwu przejść ukazały się w „Taterniku” 1908 s. 91–92 oraz w rocznikach Akademischer Alpenverein Berlin (1908, s. 23) i Akademischer Alpenverein Leipzig (1908–09 s. 128). Cenna relacja szwajcarska – mimo iż zawierała pełne uznania słowa o taternictwie polskim i że Kordys dostrzegł w niej jeden z najlepszych artykułów, „jakie się kiedykolwiek o Tatrach ukazały w obcej literaturze” – nie została nigdy przyswojona czytelnikom polskim. Po stu latach publikujemy ją w pierwszym polskim przekładzie – z rocznika SAC wypożyczonego nam z własnych zbiorów przez pana Heinza Gröpela z Hohenwart w Niemczech. W tłumaczeniu nazwy niemieckie zastępujemy współczesnymi nazwami polskimi, oryginalne zachowując w nawiasach. Typowe dla stylu Martina liczne równoważniki zdań w kilku miejscach rozwijamy, dodając domyślne podmioty lub orzeczenia. Ozdobą artykułu – pisanego w kontakcie z Januszem Chmielowskim – jest seria 13 trafnie dobranych zdjęć autorstwa J. Berwińskiego, J. Chmielowskiego, M. Dudryka, K. Jordana, Z. Klemensiewicza, St. Krygowskiego, J. Maślanki i J. Szabó. Pokazywały one tereny działania autora, miały jednak zarazem duże znaczenie jako promocja nieznanych zachodnim czytelnikom Tatr. Dla polskiego odbiorcy są mniejszą atrakcją, dlatego większość z nich pomijamy, tym bardziej, że nasza technika reprodukcyjna jest więcej niż skromna. Wspinaczkę graniami na Mięguszowiecki Szczyt opisał też Hermann Rumpelt w „Österreichische Alpenzeitung” z sierpnia 1909 r., co odnotował „Taternik” z 1 października 1909 roku.