4 listopad 44. Sobota. Nocowaliśmy u jakichś dobrych ludzi w Krościenku. W nocy padał deszcz i było strasznie zimno. Stałem na warcie pod jakąś werandą. Przed świtem wymaszerowaliśmy za Krościenko na wysoką górę do jakiejś chałupy. Z tej góry co zobaczyliśmy? wszystkie okoliczne szczyty były białe! A więc już śnieg! Zimno było jak diabli. Swoją drogą mieliśmy przed sobą cudny widok: u naszych stóp leżało rozsiane Krościenko, Dunajec wił się szeroką wstęgą i błyszczał w promieniach wschodzącego słońca, naokoło zaś bieliły się łagodne szczyty. Ale tam nie było czasu na poezję – trzeba było myśleć o czymś realnym. Kupiliśmy więc 3 kury, naskrobaliśmy pieronowy garnek ziemniaków i mieliśmy śniadać. Już się mięso dogotowywało, kiedy przyszedł rozkaz marszu. Trzeba było wszystko zostawić i iść! To jest naprawdę pech! Ja miałem w chlebaku suszone jabłka cierpkie i niedobre [niesmaczne], ale gryzłem je po drodze. Niosłem amunicję do rkm, co chwila robiłem przysiad, kiedy gumy pod trzewikami napotykały na jakiś rozczłapany grzyb. Mimo to jednak podziwiałem krajobrazy. Po jakichś 2 godz. marszu doszliśmy na miejsce, gdzie nas pan Pazur okantował jak św. Michał diabła, żeśmy się spóźnili. Zaraz też zajęliśmy stanowiska w lasku na górce nad szosą. Ja byłem ze Sosną jako amunicyjny do rkm, leżeliśmy może 10 m od szosy, nieosłonięci, i mieliśmy strzelać do aut. Uszykowałem magazynki, granaty i mój kb. i czekaliśmy. Tymczasem nasi chwytali wszystkich cywilów i odprowadzali do chałup. Ja byłem coś niespokojny i mówiłem do Sosny: my będziemy na nich tak długo zasadzki robić, aż oni na nas nie zrobią. Czekaliśmy tak może z godzinę, aż tu z prawej strony, od Czorsztyna strzały – (przedtem jeszcze Żak strzelił przez nieuwagę) kilka pojedynczych i rkm. Ale co to? Pewnie trzecia kulka już gwiazdała nad nami! Kis diabli? – myślę, ani auta nie było słychać, ani nic, i tu już strzały? To coś śmierdzi, mówię do Sosny. Tymczasem strzelanina rozpętała się na dobre, z małymi przerwami biły karabiny maszynowe, m-pi i granaty. Kiedy usłyszałem szybkostrzelny niemiecki erkaem pomyślałem źle z nami. Posłaliśmy Sojkę w górę na zwiad, ale on już nie wrócił. Kiedy usłyszeliśmy długie serie z m-pi gdzieś w tyle nad nami, mówię do Sosny, co jest? czyżby nas Niemcy okrążyli? I sam wychodzę na górkę. Patrzę, a tu nasi wieją jak zmyci w kierunku wycofania – nic więcej tylko mówię to Sośnie, bierzemy cielę na bary, i w nogi! Mieliśmy do przebycia gołą górę może jakieś 300 m pod ogniem niemieckich kaemów. Ja biegłem, ile sił mi starczyło, miałem na sobie 12 magazynków (to może z 10 kg), które ugniatały mnie w obojczyk wąskim pasem, karabin odbezpieczony w ręku. Raz się tak przewróciłem że myślałem że już nie wstanę, ale piekielny jazgot niem. karabinów dodał mi sił! Kule świstały nad naszymi głowami, padały przed – i za nami, ale wszyscy jakoś biegli, nikt nie padał. Pod sam szczyt szedłem już powoli – nie miałem sił do biegu. Strzelanina nie ustawała – zlecieliśmy jak wiatr w dół do wezbranego potoku. Ja nawet biegłem jego korytem, w wodzie i cały się zmoczyłem i spryskałem. Zwolniliśmy dopiero za chałupami, tam pozbieraliśmy się – brakowało jeszcze może 10-ciu. Mnie szarpał ból w piersiach paskudnie i przy zakaszleniu myślałem, że mi płuca wyrwie. Wszyscy byli zmęczeni ale spokojni. Biegliśmy dalej wąwozem w górę. Niemcy jeszcze strzelali. Okazało się, że jeden z naszych, młody Orlik, który przedwczoraj do partyzantki przyszedł, został ranny w kolano. Zostawili go leżeć, bo ogień był tak silny, że zabranie było niemożliwe.

Szliśmy górami, ostrożnie oglądając się, czy nas nie gonią. W pewnej chwili nadleciał samolot Fieseler-Storch. Wszystko padnij! A on przeleciał wolno nisko nad nami. Ale sukinsyny się do nas dobierają! W pewnym miejscu doszedł nas Biały z 2-ma. Z naszych brakowało jeszcze kilku, m.in. Tygrysa. Ja miałem strach o niego.

Powietrze było zimne jak lód, weszliśmy na śnieg, leżał cieńką warstwą z początku, potem coraz grubszy. Po godzinie odpoczynku por. Pazur odłączył się od nas, a my poszliśmy sami na Lubań. Śnieg ziębił przez trzewiki niemiłosiernie, a moje dziurawe, mokre, niewiele były od niego cieplejsze. Zdawało mi się ciągle, że w płucach mam coś oderwane, oddech miałem szybki i świszczący. Szliśmy w śniegu po kostki na ubezpieczeniu ze Szponem i Zdziskiem (z Poznania). Przed nami grupa ciemnych sylwetek powoli pięła się pod górę. Na tle białych świerków i zadm śnieżnych przypominało to scenę z jakiegoś alpejskiego filmu. Wchodziliśmy w krainę baśni o królowej zimie. Mimo głodu, zmęczenia i świeżych przeżyć, nie mogłem się nasycić cudownym widokiem. Naokoło świerki z obwisłymi od śniegu gałęziami, oszociałe buki i krzewy tworzą fantastyczną plątaninę kryształowych gałęzi i konarów, gdzie niegdzie jeszcze kilka zielonych liści lub pęd maliny. Oprawny w te rosochate drzewa, roztaczał się rozległy widok na stronę wschodnią, oko biegło daleko na oświetloną pomarańczowym słońcem równinę, na której ani śladu śniegu. Widać było kilka ładnych wiosek, wieże kościołów i wreszcie podobny do rozsypanych ziarenek maku Nowy Sącz. Na horyzoncie jakieś góry rozpływały się w błękitnej mgiełce. (...) Jasny błękit nieba, niepokalana biel śniegu i pomarańczowa barwa nizin cudownie z sobą harmonizowały. Ciągnąłem nogi w śniegu, przełaziłem zwalone drzewa, i przeskakiwałem potoki wpatrzony w ten uroczy krajobraz. Szpon szedł przede mną i co chwila lufą karabinu strząsał mi za kołnierz śnieg. Byłem głodny jak wilk – od Zdziska dostaliśmy po malutkim kawałku twardego chleba, smakował jak marcepan. W śniegu po kolana przeszliśmy Lubań z milczeniem patrząc na ruiny schroniska – nieme świadki tragedii. Nagle odsłonił się przed nami drugi cudowny widok – dolina Podhala zasnuta lekką mgiełką. W oddali podobny do potoku gorącej lawy, płonął w promieniach zachodzącego słońca Dunajec. Czerwony jak krew, wił się w pętlach i łukach, jakby szukając drogi wśród gór i pagórków. Gdzieś daleko było widać coś jakby miasto – to Nowy Targ. Tam nasi gdzieś! Widok zamykały różowiące się Tatry. Piękny naprawdę jest ten świat, ale ludzie niedobrzy na nim. Z poetyckiego uniesienia wyrwał mnie nagle gwałtowny upadek na tylną część ciała i kilkunastometrowy zjazd w dół. Pozbierałem się, otrzepałem ze śniegu, wygrzebałem karabin i poszedłem dalej. Taki nasz los! Gdzieś w stronie Gorca leciał samolot i słychać było wybuchy. Miałem obawę czy to naszego obozu Niemcy nie bombardują. Pod nami rozciągała się Ochotnica z dziesiątkami potoków. O zmroku zeszliśmy w dół w Kudowskie – tam kwaterowaliśmy u jednego gazdy. Na kolację był rosół z ziemniakami i kury (po 100.- zł). Najedliśmy się do syta. W izbie było ciepło, aż za ciepło, czysto i przyjemnie. Gadaliśmy o wszystkim ale nie o dzisiejszych wypadkach – już poszły w zapomnienie! Nie było między nami Tygrysa – może ranny – może zabity? któż to wie? O niego miałem największą obawę.

5. 11. 44. Niedziela. W drodze powrotnej wstąpiliśmy do kościoła podziękować Bogu za ocalenie i prosić o dalszą opiekę. W obiad byliśmy w obozie, krótko za nami nadszedł Tygrys! Odprowadził on rannego Fryzjera i Junaka. Biedny Fryzjer! Jest dość mocno ranny w pośladek. Od niego nasze przysłowie: „W dupe ranny pod Krościankiem”. Gerhard wczoraj jednego Niemca zastrzelił i bardzo dumny z tego.