Wincenty Birkenmajer urodzil sie w r. 1899 w Czernichowie i nalezal do najwybitniejszych taternikow okresu miedzywojennego. Z zawodu byl nauczycielem polonista. Tatry zobaczyl w r. 1921, od 1923 bywal w nich turystycznie. Taternictwem zajal sie powaznie w 1929, powtarzajac duze drogi i robiac kilka nowych. W r. 1930 spedzil w Tatrach cale lato (90 dni) i przeszedl okolo 35 nowych drog i wariantow, glownie z Kazimierzem Kupczykiem jako partnerem. Do jego skalnych rozwiazan z tego sezonu naleza (do dzis traktowane z szacunkiem) wschodnie sciany Rogatej Turni (1 VII) i Gierlachu (7 VII), wschodni filar Ganku (15 VII), wschodnia sciana Nawiesistej Turni (18 VII), poludniowa sciana Kiezmarskiego Szczytu (24 VIII) oraz najwyzej przez niego ceniona: zachodnia sciana Lomnicy (21 VI). W latach pozniejszych wyjezdzal w Alpy, gdzie uczestniczyl m.in. w III calkowitym przejsciu poludniowej sciany La Meije (31 VII – 1 VIII 1931) oraz I przejsciu poludniowo-zachodniej grani Aiguille du Moine (13 VIII 1932). Relacje ze swoich wspinaczek i artykuly o tematyce gorskiej zamieszczal w „Taterniku” i innych pismach, w rekopisach zostawil ulozone w dwa tomy nowele i opowiadania oraz w osobny zbior utwory poetyckie, niestety, w lata wojny zaginione. Zmarl z wyczerpania 17 kwietnia 1933 r. na Galerii Gankowej podczas pierwszego wejscia zimowego od wschodu, z Doliny Kaczej. Jego partner, Stanislaw Gronski, ocalal.

Sylwetce Wincentego Birkenmajera poswiecony byl „Taternik” 3–4 z 1933 r., przypomnial ja tez „Oscypek” nr 7 (1953), dorzucajac garsc ocalalych wierszy. Artykul o swoim wielkim sezonie 1930 Birkenmajer opublikowal w malo znanym tygodniku dla mlodziezy „Iskry” (nry 45–47, ss. 676–680, 690–693, 708–711). Przedrukowujemy go stamtad – ingerowanie w tekst ograniczajac wylacznie do uwspolczesnienia pisowni. Wahania autora co do nazw zachowujemy, objasnienia kilku dawniejszych form (jak Kamienny Staw) znajdzie czytelnik w zeszycie 11 naszej biblioteczki („Tatry. 100 zapomnianych nazw”). Jako aneks dodajemy wydrukowana w pismie „Stadjon” polemike Birkenmajera z Wieslawem Stanislawskim, odnoszaca sie czesciowo do omawianego sezonu. Wywolala ona rownie niemila odpowiedz tego drugiego, ktora ukazala sie w zeszycie 20 naszej biblioteczki. Opowiesc w „Iskrach” ilustruja cenne tematycznie fotografie, z ktorych dwie zamiescilismy w „Taterniku” 4/1978. Kilka z nich pomijamy, gdyz ze wzgledu na slabe reprodukcje nie nadaja sie do przyzwoitego odtworzenia. Relacja Birkenmajera obrazuje jego hart i niepospolita pasje gorska, zarazem tez jednak styl wspinania sie i bytowania w Tatrach pokolenia lat trzydziestych – z cyganskim zyciem po kolebach i szalasach, ostra rywalizacja „asow” i ideologicznymi konfliktami. Calosc kadr liczyla wowczas kilkadziesiat osob, wszyscy sie znali i – mimo ideowych i ambicjonalnych spiec – pozostawali przyjaciolmi na cale (choc czesto krotkie) zycie.

Po 20 zeszytach Biblioteczki Historycznej Glosu Seniora zmieniamy nieco tytul serii i otwieramy nowy jej ciag, zatytulowany Gorska Biblioteczka Historyczna i numerowany od nowa – z podaniem w nawiasach kolejnosci zeszytow calego zbioru.