1. ↑ Janusz Chmielowski pisal w r. 1901, ze o Poscieli Jasinskiego uslyszal w r. 1895. Okazuje sie jednak, ze duzo wczesniej nazwa ta i podanie znane byly Franciszkowi H. Nowickiemu. Zachowala sie jego rekopisemna relacja z wycieczki w Tatry w lipcu 1882 r. Nowicki byl wowczas uczniem krakowskiego gimnazjum i mial lat 18. Opisujac droge z Doliny Pieciu Stawow na Krzyzne kilka razy przywoluje opowiesc o Jasinskim: „Lancuch Turni Miedzianych ciagnacy sie z poludnia stawu okrywaly biale chmury – wiatr po nadpowietrznych zlebach Koziego Wierchu i Poscieli Jasinskiego gral jakas smetna dume. Mimo woli przychodzila mi ciagle do glowy mysl – w ktorej zazdroscilem urojonemu moze bohaterowi legendy o Jasinskim jego gornego, podniebnego grobu. Wyobrazalem sobie dumnego syna granitowej pustyni – dzikiego wladce turni – chmur – kozic i orlow – slawnego opryszka, jak zapedzony gdzies na kresy swiata i zycia (...), nie mogac wrocic bez skrzydel umieral; wyobrazalem sobie, jak gaslo blyszczace jego oko (...) Przed rokiem [a wiec latem 1881] uzylem nadpowietrznej drogi z hali Krolowej przez zleb na Kozim Wierchu [z Koziej Przeleczy] do Pieciu Stawow. Nikt tedy nie chodzi, lecz p. M., w towarzystwie ktorego szedlem, szukal wrazen i chcial przechodzic po podniebnych, nadpowietrznych szlakach i dlatego nie poszlismy przez Zawrat, tylko tedy. Wtedy to, zawieszeni prawie na powietrzu, mielismy sposobnosc przyjrzec sie z bliska tym strasznym urwiskom – ktore uwiecznily imie Jasinskiego.”

 2. ↑ Zleb Roja opisal Wladyslaw Cywinski w t. 13 swojego przewodnika (2008). W oparciu o ten material dla Wikipedii powstalo haselko „Zleb Roja”. Wikipedia ma rowniez hasla „Zleb Blatona”, „Posciel Jasinskiego”, „Filar Leporowskiego”, brakuje natomiast „Zlebu Drège'a”.

 3. ↑ Tablica z napisem „Mlodemu rwacemu sie ku szczytom zyciu tame polozyl – Wszechwiedzacy Bog” zawisla przed rokiem 1931 (wzmianka w „Iskrach” nr 35–36/1931). Fundatorka byla matka, Julia Oppeln-Bronikowska ze Stablewskich. Ona tez zebrala wiersze syna z r. 1914, m.in. o tematyce tatrzanskiej, a takze mowe Jana Gw. Pawlikowskiego „nad trumna przyjaciela”, w rekopisemnej ksiazeczce pt. „Wiazanka wspomnien po sp. Stasiu Bronikowskim”. Dokument ten znajduje sie w archiwum Paryskich. Oprocz nazwy „Tablica Bronikowskiego” w uzyciu byla tez „Skalka Bronikowskiego”, na okreslenie wielkiej wanty, do ktorej tablice przytwierdzono („Taternik” 4/1971, s. 168).