Na dni 24 i 25 maja pojechalem z Henrykiem Cioncka, Marianem Bala i moim bratem, Antonim, do Sulowa za Zylina, w tamtejsze skalki. Bardzo piekne okolice. W ciagu popoludnia i przedpoludnia nastepnego dnia obeszlismy spora czesc terenu wokol Sulowskiej Kotliny. Baszty i grzyby skalne, iglice, jak w naszej Bedkowskiej, wielkie turnie 50 do 100 m wysokosci, najwyzsze nawet 150-metrowe. Dookola las na stromych stokach. Stary zamek wsrod skal, pieczara, do ktorej trzeba sie wspinac po drabinie. Gluche bukowe lasy, pelne kwiatow laki, nawet stado owiec -- o dziwo, bardzo plochliwych. Wysokosci wzgledne raczej nieduze: Sulov ok. 450 m, najwyzsze wzniesienia 800 do 860 m npm. Piekny skalny przelom, jak we Vratnej.

W piatek 28 maja z dwoma kolegami zrobilem wycieczke z Krowiarek na Babia Gore. W drodze powrotnej troche pojezdzilem na big footach na resztkach pol snieznych. Nastepnego dnia, w sobote, bylem w Dolinie Bedkowskiej na dorocznym spotkaniu "Pokutnikow". Coraz to mniej nas i juz nie ten, co kiedys, zapal do spiewania slowackich piosenek. Bylo ognisko, osob tylko okolo 30. Ale milo jest od czasu do czasu spotkac starych znajomych i przyjaciol ze wspolnej liny -- czy to ze skalek, czy z Tatr.

Ostatnio skonczylem kolejne opracowanie grupy gorskiej Masherbrum Mountains w Karakorum. Jest tam duzo modnych obecnie formacji skalnych, intensywnie odwiedzanych przez wspinaczy zachodnich. Niestety, wielu wejsc i obiektow nie bylem w stanie ustytuowac na mapie orograficznej calej podgrupy czy na mapce Doliny Nangmak. Autorzy relacji nie zadaja sobie trudu, by okreslic polozenie sciany czy turni wzgledem otoczenia, za to wkladaja w teksty wiele malo istotnych informacji z wlasnych emocji i przezyc. Utrudnia to niepomiernie prace autorom monografii i kartografom, a czesto sprawia, ze wiadomosc o nowej drodze jest oderwana od konkretnej lokalizacji.

Zapowiadany na naszych lamach zbiorowy skok spadolotowy typu BASE znad slynnej, liczacej 1500 m wysokosci zachodniej sciany Bhagirathi III (6454 m, GS 03/04), powiodl sie tylko w polowie i to w tej mniejszej. Francuzi Lionel Deborde, Philippe Albouy i bracia Christophe i Jerome Blanc-Gras 5 maja zalozyli baze w rejonie Gangotri (4300 m). Po 2 dniach odpoczynku ruszyli w strone gory, transportujac po 15 kg bagazu, w tym spadochrony. 14 maja osiagneli przelecz polnocna (6000 m). Po odpoczynku w bazie, 18 i 19 maja podjeli ostateczny szturm -- z biwakiem na wys. 5300 m. Nad Przelecza Polnocna byly 2 skalne odcinki, dosc trudne, potem dluga sniezna gran sklasyfikowana AD. Piekny widok ze szczytu nie zajal im wiele czasu. Trzeba bylo zejsc 200 m na skraj zachodniego urwiska. Tu czekala ich przykra niespodzianka: budowa sciany uniemozliwiala bezpieczne skoki. Ok. 200 m pod ich stopami urwiska przecinala wybitna krawedz, zamykajaca droge w dol, co potwierdzilo zrzucanie kamieni. Przy slabej nosnosci powietrza nie bylo mozliwe szybkie "odskoczenie" od sciany. Na domiar zlego, zerwal sie wiatr i zaczela sie psuc pogoda, co przeszkodzilo w ew. probie szukania innego, dogodniejszego punktu do startu. Mimo niepowodzenia, skoczkowie sa zadowoleni z wyprawy. Wszystko przebieglo zgodnie z planem, zespol okazal sie fantastyczny, a wspinaczka nielatwa grania na szczyt byla mocnym przezyciem. Z tego urwiska skakac sie nie da -- mowia -- ale na swiecie jest tyle innych scian i skalnych masywow: one beda kolejnymi wyzwaniami.