Niespelna 30-letni Ueli Steck, szwajcarski przedstawiciel wspinaczkowej moderny, przeniosl alpejski koncept scianowej lancuchowki w wysokie masywy Himalajow (lancuchowki szczytowe byly juz nawet na 8-tysiecznikach). Na wiosne 2005 zaplanowal seryjne przejscie trzech trudnych scian w Khumbu Himal, w rejonie Mount Everestu. W polowie kwietnia uporal sie z pierwsza z nich: skrajnie trudna polnocna sciana Cholatse (Jobo Lhaptsan, 6439 m). Szedl "na lekko" -- plecak wazyl zaledwie 6 kilo. Biwakowal raz w scianie i drugi raz w trakcie zejscia rowniez nielatwa sciana poludniowa (tu nie tylko "na lekko" ale i "na glodno"). 1600-metrowa polnocna sciane porownuje z Eigernordwand w linii drogi klasycznej, z ta roznica, ze szczyt znajduje sie poltorej mili wyzej (Eiger 3970 m), a w razie drobnej nawet awarii nie ma mowy o jakiejkolwiek pomocy. --- Wyczerpany psychicznie wspinaczka na Cholatse, Steck dochodzil do siebie w bazie przeszlo tydzien. Potem przeszedl samotnie wschodnia sciane Tawoche (6500 m), sterczacego posrodku Khumbu Himal, obok Cholatse. Wybral umiarkowanie trudna lodowa nitke w lewej polaci sciany, po prawej majac niebezpieczne kruszyzny. Udalo mu sie doslownie przebiec sciane -- w 4 i pol godziny! Bylo to pierwsze solowe wejscie na ten trudny szczyt i pierwsze w ciagu ostatnich 7 lat. Trzeci cel Szwajcara stanowilo III przejscie polnocno-wschodniej sciany Ama Dablam (6828 m), niestety, niebezpieczne warunki sniezne zatrzymaly go na wysokosci 5800 m, uniemozliwiajac mu pelna realizacje planu. Ale i tak to, co zrobil, jest jednym z glownych sportowych wydarzen himalajskiej wiosny 2005. Uli Steck znany jest z licznych nowych drog, m.in. na Eigerze i Mount Dickey na Alasce (z Seanem Eastonem). W towarzystwie Stephana Siegrista wslawil sie lancuchowka polnocnych scian Eigeru, Moncha i Jungfrau zamknieta w imponujacym czasie 25 godzin.

Przebojowa slowensko-amerykanska dwojka Marko Prezelj i Steve House spedzila 3 pracowite tygodnie w Peru. Ich efektem jest nowa droga na Cayesh i szybkie powtorzenie drogi wloskiej na Taulliraju. Po aklimatyzacji w zlotych granitach Sfinksa, Marko i Steve poprowadzili nowa droge srodkowa partia zachodniej sciany Cayesh (5723 m), wyzywajacej lodowo-skalnej iglicy. Na droge sklada sie 11 wyciagow o trudnosciach siegajacych M8 i 5.10, a cala petla -- w gore i w dol -- zajela im zaledwie 15 i pol godziny. Pomysleli teraz o polnocnej scianie Huascaranu, jednakze grzmot 17 ciezkich obrywow skalnych w przeciagu 43 minut (!), liczac od wschodu slonca, wybil im ten plan z glowy. Skierowali sie pod Taulliraju (5831 m), obiecujac sobie nowa droge lodowa sciana poludniowo-zachodnia. Wymarzona linia rozczarowala ich jednak: zamiast zwartej formacji lodowej, w scianie wisialy tylko niebezpieczne firnowe platy. Co bylo robic, przerzucili sie na droge wloska z r. 1980, wiodaca lewym filarem, ktorym wspieli sie do grani do szczytu. I tu jednak globalne ocieplenie zrobilo swoje: tam, gdzie spodziewali sie dobrego alpejskiego lodu, zastali wspinanie w czystej skale i w mikscie. Niebezpieczne i podstepne warunki panowaly tez na zdobnej w nawisy grani szczytowej. Obaj wspinacze, zreszta nie tylko oni, przestrzegaja, ze amatorzy rzadziej powtarzanych drog i ukrytych przed wzrokiem scian musza sie liczyc z niespodziankami i tym, ze opisy sprzed lat nie odpowiadaja juz smutnej snieznej i lodowej rzeczywistosci.

Dwaj wspinacze z Colorado, Ryan Nelson i Jared Ogden, spedzili w poczatku lata 3 tygodnie W Ruth Gorge na Alasce, gdzie dokonali pierwszego klasycznego wejscia wschodnia sciana Mount Barrille (2364 m), tak zwanym Filarem Kobry (Cobra Pillar). Dwojka przeszla 20-wyciagowa droge 29 czerwca w zaledwie 15 godzin, do czego doszly 4 godziny na zejscie polnocna flanka szczytu. Wspinali sie stylem alpejskim, bez zakladania poreczowek i bez rozmnazania stalych ubezpieczen. Byla to ich trzecia proba przejscia filara -- dwie wczesniejsze pokrzyzowala zla pogoda. Z tego samego powodu nie powiodly im sie proby na czterech innych szczytach w rejonie Ruth Gorge. Filar Kobry zostal pokonany w r. 1989 przez dwojke Jim Donini i Jack Tackle. Dzieki eleganckim liniom i wzglednie solidnej skale, czesciowo hakowy filar stal sie popularnym celem wspinaczek, takze obiektem prob przejscia klasycznego. Jednak slaba pogoda i trudnosci skalnego filara a nad nim 300 metrow sniegu i lodu wiodacych do szczytu sprawialy, ze zadna z tych prob dotad sie nie udala, choc sporo hakowych odcinkow uklasyczniono, podnoszac trudnosci do 5.11. W nizszych partiach drogi Nelson i Ogden przeszli klasycznie miejsce pokonywane wahadlem i kruchy komin, wyzej zas dodali 3-wyciagowy wariant na hakowej dotad scianie szczytowej. Nelson, ktory swa wyprawe finansowal czesciowo z grantu American Alpine Club, jest zachwycony droga a takze cala wspinaczkowa przygoda z alaskanska Kobra -- "a true adventure climb", powiedzial.

Brian McMahon i Josh Wharton, speszeni powaznym obrywem skalnym w trakcie proby przejscia polnocnej sciany Huandoy Norte, pocieszyli sie czterema blyskawicznymi klasycznymi przejsciami w cudownym granicie Esfinge (Sfinksa). Dla rozgrzewki przeszli w 4 1/2 godziny 750-metrowa Original Route na wschodniej scianie (5.11). Nastepnie dokonali pierwszego klasycznego przejscia The Riddle of the Cordillera Blanca (600 m, 5.10+ A3), 3-wyciagowym wariantem omijajac odcinek hakowy. Dwa z tych wyciagow ocenili na 5.12. Przejscie to zrobili on sight, nie dodajac dalszego zelaza, a swoja wersje klasyczna nazwali King of Thebes (5.12b/c), a to w zwiazku z mitologiczna legenda, wedlug ktorej Edyp zostal krolem Teb, kiedy rozwiazal zagadke (riddle) Sfinksa. McMahon i Wharton przeszli potem on sight w 7 godzin 600-metrowa droge Cruz del Sur, stwierdzajac, ze jest ona latwiejsza anizeli podawane w publikacjach 5.13a. Wedlug nich trudnosci wyrazaja sie liczba 5.12a lub cos kolo tego, przewiduja tez dalszy wzrost popularnosci tej drogi. McMahon zwinal manatki i polecial do Stanow, Wharton zas udal sie do bazy pod Huandoy Norte, gdzie nie zabawil jednak dluzej, zastal bowiem lodowiec w bardzo zlym stanie -- bal sie po prostu chodzic po nim samotnie. Wrocil pod Sfinksa i solo przebiegl Original Route, ustanawiajac dla niej trudny do poprawienia rekord czasu: 1 godz. 28 minut. Po poludniu udal sie taksowka (tak!) do miasta i rowniez odlecial do domu. Na andyjska wyprawe otrzymal wsparcie z Funduszu Mugsa Stumpa.