W ciągu minionego roku w naszym poznańskim środowisku straciliśmy aż trzech kolegów. 19 maja 1999 podczas schodzenia z Mount Everestu zginął Tadeusz Kudelski (GS 5/99), urodzony 3 lipca 1954 r. i pożegnany w licznych notatkach prasowych. Był nie tylko alpinistą, ale także uzdolnionym fotografem górskim, autorem kilku wystaw. "Magazyn" Rzeczpospolitej z 6 sierpnia 1999 zamieścił 6 jego pięknych zdjęć Everestu i okolic – ostatnich wykonanych przez Tadeusza. W kilka dni później, 25 maja 1999, zmarł nieoczekiwanie prof. Jan Michejda. Urodzony 28 maja 1927 r., do końca życia pracował w Zakładzie Biochemii UAM w Poznaniu, do którego w r. 1970 przyjął go prof. Ryszard W. Schramm. Uczestniczył w wyjazdach w góry wysokie, sam kierował m.in. wyprawą w Ruwenzori w r. 1974 (T. 1977 s. 148). Wspomnienie o nim zamieści pewnie któreś z naszych czasopism górskich. Największym jednak zaskoczeniem była dla naszego środowiska śmierć w Boże Narodzenie (25 grudnia 1999) Leszka Malanowskiego. Urodził on się 8 października 1931 w Grudziądzu i nie miał efektownych osiągnięć sportowych, choć drogi, jakie robił, były solidne. Do Koła Poznańskiego KW wstąpił w r. 1958. Sporą część życia poświęcił Klubowi, angażując się w każdą pracę społeczną. Długi czas był skarbnikiem klubowym, został też pierwszym chatarem Chatki Wielkanocnej w Śnieżnych Kotłach (od 1976 do 1985 r.). W Tatrach z rąk Zbyszka Skoczylasa przejął szefostwo obozowiska PZA na Rąbanisku. Uczestniczył w zlotach seniorów i był członkiem honorowym KW Poznań. Spoczął na cmentarzu w Owińskach koło Poznania, odprowadzany przez rzeszę przyjaciół i sąsiadów. Niech im wszystkim góry śnią się po wieczne czasy.

11 czerwca zeszłego roku miał w naszym mieście dużą retrospektywną wystawę nasz kochany "Picek" czyli prof. Andrzej Pietsch z Krakowa. Wystawione grafiki budziły ogólny zachwyt, szczególnie seria górska. Goście dopisali nadspodziewanie – zarówno oficjele, jak i kochająca sztuki piękne plecakowa młódź. Opiekę kulinarną wzięła na siebie znana u nas gospoda – nie brakowało pieczonych prosiaków, kaszanki, wiejskiej kiełbasy i innych specjałów. Były przemówienia i toasty. – W październiku 1999 r. odbył się nad Morskim Okiem zjazd z okazji 50-lecia założenia w Katowicach Koła Śląskiego KW. Udział zapowiedziało 60 osób, zjawiło się 110, nikt nie został jednak bez dachu i strawy. Intrygującym uczestnikiem był nikomu z nas nie znany 95-latek (urodził się w r. 1904), który bez wysiłku okrążył nie tylko Morskie Oko ale i Czarny Staw. Przygarnęliśmy go do stołu i łoża – jak się później okazało, był to dziarski weteran przewodnictwa z Bystrej, który przyjechał na zjazd koleżeński, pomyliło mu się jednak miejsce imprezy. Gwoździem programu była "filmowa" prezentacja osobistości klubowych 50-lecia – żyjących i zmarłych. Kogoż tam nie było? Chmielowski, Furmanik, Druciarz, Kukuczka, Dziędzielewicz, Krok, Grabowski, Zyzak, Wojtera, Popowicz, Mikiewicz, Pawłowski... Nie pominięto i mojej skromnej osoby, jak w ukłonach i uśmiechach zdobywam w WOP zezwolenie na wspinanie się w Tatrach. Przez Koło Katowickie i KW Katowice w ciągu tych 50 lat przewinęło się mocno powyżej 800 osób. Było 16 prezesów, w tym 3 wielokrotnych. Zmarło w tym czasie ok. 40 osób, z tego 16 w górach (pierwszą z ofiar był Abgarowicz, ostatnią – Jurek Kukuczka). Aktualnym prezesem jest Piotr Księski. Od niedawna Klub ma w centrum Katowic własny lokal, przydzielony przez władze miasta i wyremontowany własnymi siłami. Jest nawet ścianka wspinaczkowa – nie dla nas, niestety, nie dla nas.