Po trzech próbach wejścia na Mount Everest od strony Tybetu w latach 1997–1999, Anna Czerwińska szczęśliwie zrealizowała swoje marzenie, tym razem wspinając się przez lodowiec Khumbu. Akcję prowadziła samodzielnie jako tzw. independent climber – z pomocą wynajętego Szerpy, który jednak w fazie zdobywania szczytu myślał już tylko o własnym indywidualnym sukcesie. W dniu 12 maja dowiedziała się z kraju, że w wieku 88 lat zmarła jej ukochana Matka, Janina Czerwińska, popularna w warszawskich kręgach taternickich "Mysza". Po chwilowym załamaniu, postanowiła nie poddać się i próbować zdobyć szczyt – jak mówi, dla siebie i dla Mamy, która kiedyś wprowadziła ją w góry a potem przez wszystkie lata dzielnie wspierała tak w sukcesach, jak i w porażkach. Pogoda po stronie nepalskiej była zmienna i wietrzna. 16 maja Ania wyruszyła z bazy do finalnego ataku. Przez obozy I (6100 m) i II (6500 m) w dniu 19 maja dotarła z grupą alpinistów do "trójki" (7500 m), a w sobotę 20 maja – z wsparciem tlenowym wielkości 1 l/min – na smaganą wichurą Przełęcz Południową (7906 m), na której była już wcześniej, w dniu 1 maja. Całą niedzielę przeczekała w obozie IV, by przed północą zaatakować szczyt. Z większej gromadki, która z przełęczy wyruszyła w górę, część zawróciła, natomiast wspinaczkę oprócz Ani kontynuowali trzej Hiszpanie, dwaj Amerykanie i Irańczyk z USA, Saeed Toossi. Z tlenem szło jej się bardzo dobrze, choć wskutek zaniedbań Szerpy miała go mało i stosowała oszczędny przepływ 2 l/min, a od wierzchołka południowego – gdzie powinna była go zwiększyć – zaledwie 0,5 l/min (norma wynosi 4 litry). Uskok Hillary'ego pokonała nie korzystając z poręczówek, na długiej grani szczytowej była zupełnie sama. Na wierzchołku siedzieli Hiszpanie Juanjo G. Lorenzo, Ivan J. Muriel i Manuel G. Diaz. Zrobiono sobie wzajemnie zdjęcia, chociaż widoki wokół przesłaniały chmury. Niestety, tlen wyczerpał jej się zaraz po opuszczeniu wierzchołka. Oznaczało to spadek sił i odpływ energii, a nawet luki w pamięci, mimo to była jeszcze zdolna do organizowania pomocy osłabłemu w zejściu Irańczykowi, który osiągnął szczyt w ok. godzinę po niej – razem z jej Szerpą, 25-letnim Pasangiem Tsiringiem. W ciągu popołudnia i wieczoru wszyscy schodzący z góry byli z powrotem na Przełęczy Południowej, gdzie spędzili ciężką noc. Do bazy dotarła 25 maja i następnego dnia rozpoczęła podróż w doliny. O jej sukcesie dowiedzieliśmy się z telefonu Piotra Pustelnika, który tydzień wcześniej wraz z liderem wyprawy gruzińskiej wszedł na swój dziewiąty 8-tysięcznik, Lhotse. Pierwszą szczegółową relację z wejścia Ani opublikowała Monika Rogozińska w "Rzeczpospolitej" z 30 maja (nr 125). Po tybetańskiej stronie masywu już po raz drugi działał Jacek Berbeka z Zakopanego, i tym razem nie zdołał jednak osiągnąć szczytu.

Sukces na Evereście – jakże ciężko wypracowany – włącza Annę Czerwińską do trzynastki rekordzistów wysokościowych Polski, z których niestety aż pięcioro zostało na zawsze w górach (zob. GS 4/2000). Na liście zdobywczyń Everestu znalazła się w szóstej dziesiątce, jako druga Polka. Do światowych kronik wchodzi jej kobiecy rekord wieku na czubku Ziemi, który od maja 1993 r. należał do 47-letniej Dolly Lefever z Alaski zaś od maja 1996 do starszej o 2 miesiące Japonki Yasuko Nanby, która jednak nie przeżyła zejścia, umierając 400 m od obozu IV. Najmłodszymi zdobywczyniami szczytu pozostają Hiduski Dicky Dolma i Radha Devi Thakur, które stanęły na Evereście mając po 19 lat. O rekordach męskich – aktualnie 60 lat i 161 dni – pisaliśmy w GS 4/2000 (tegoroczna próba starszego nieco Hiszpana Sorii nie powiodła się). Wejście na Everest daje też Ani pełny komplet szczytów 7 kontynentów, nazywany Koroną Ziemi, a zebrany dotąd przez około 10 pań. Po Leszku Cichym (26 X 1999 – GS 11/99), jest ona drugą osobą z Polski mającą za sobą ten prestiżowy wysoki maraton – w niespełna 8 lat od jego pierwszego żeńskiego skompletowania przez Japonkę Junko Tabei. Drugą panią była Christine Janin z Francji, trzecią Angielka Rebecca Stephens, czwartą jej rodaczka, Ginette Harrison, piątą Dolly Lefever, szóstą, Yasuko Nanba. Z "mniejszym kółkiem" (bez Carstensza lub Kościuszki) zameldowały się w maju 1996 r. Amerykanka Sandy Hill Pittman oraz w r. 1997 Australijka Brigitte Muir, które być może już uzupełniły swoje braki. Zarówno Junko Tabei, jak i Leszek Cichy, zaczęli przygodę z czubkami kontynentów od Everestu, Ania postąpiła odwrotnie, co nie ułatwiło jej zadania i niestety nie zapewniło rekordu wieku w żeńskiej edycji tej trudnej konkurencji: Junko Tabei zakończyła swój rajd w połowie września 1992 r. na Elbrusie mając lat 53.

Ostatni numer jak zawsze nabitego treścią i starannie zredagowanego "Wspinacza" Władka Janowskiego (4/2000) przynosi interesujący list Leszka S. Czarneckiego o jego wejściu w wieku 60 lat na najwyższy szczyt Ameryki Północnej, Denali czyli Mount McKinley (6193 m) w czerwcu 1999 roku. Oto fragment tego listu: "Po 10 latach siedzenia w Luizjanie tak się stęskniłem za czymś mniej płaskim a bardziej białym, że postanowiłem spędzić lato na Alasce, pod McKinley'em. Na czele jednoosobowej wyprawy "An Old Boy Expedition", z prowiantem na 26-dniową wycieczkę (wejście na McKinley wymaga statystycznie 21 dni, do których dołożyłem jeszcze tydzień dodatku emerytalnego: właśnie święciłem niedawno sześćdziesiąte urodziny), zacząłem 26 maja taszczyć w górę mój dobytek. Po ośmiu dniach, 4 czerwca 1999 byłem na szczycie, a 6 czerwca z powrotem w Baton Rouge, gdzie jestem profesorem elektrotechniki. Na jakiś czas mam dosyć gór i śniegu. Leniwe południe USA ma swoje niezaprzeczalne uroki..."

W oryginalny sposób uczcił 20-lecie zimowego wejścia na najwyższą górę świata Zarząd Oddziału PTTK "Ziemia Wadowicka", który ustanowił z tej okazji odznakę "Każdemu jego Everest". Warunkiem jej uzyskania jest spełnienie kilku kryteriów, z których główne stanowi wykazanie się pokonaniem na drogach turystycznych, taternickich czy narciarskich sumy przewyższeń 8848 metrów. Kwantum to wystarczy do wejścia w posiadanie "odznaki popularnej", gdyż regulamin przewiduje także trzy stopnie wyższe. Ażeby zdobyć odznakę złotą, turysta musi dysponować niemałym dorobkiem, mianowicie aż 14 wysokościami Everestu (dla srebrnej odznaki wystarczy połowa, czyli 7 × 8848 m). Pewien kłopot sprawia tryb dokumentowania przejść, wymagający biurokracji, podobnej do tej przy uzyskiwaniu GOT. Pełny regulamin odznaki opublikowała krakowska "Gazeta Górska" w numerze 1/2000 (styczeń–marzec), informacji na ten temat udziela też Oddział PTTK "Ziemia Wadowicka", os. XX-lecia 1; 34-100 Wadowice; tel. 033 82-34-627. Wcześniej już miesięcznik "Poznaj swój kraj" wymyślił i zaczął popularyzować odznakę "Korona Gór Polskich".

17 lutego zmarł nagle w Zakopanem Roman Dąbkowski – ratownik TOPR, przewodnik tatrzański I klasy, instruktor narciarski PZN, członek Klubu Wysokogórskiego i Klubu Seniora TOPR, od r. 1979 mąż Krystyny Sałygi. Urodzony 22 października 1931 na Mazowszu, do Zakopanego przeniósł się w r. 1951. Tatry poznał jako turysta i pracownik Rejonu Lasów Państwowych, od lat pięćdziesiątych uprawiał też taternictwo jaskiniowe. Należał do aktywniejszych członków STJ KW w Zakopanem, Apoloniusz Rajwa wspomina jego żywy udział w eksploracji nowo odkrywanych jaskiń w Czerwonych Wierchach. Wspinał się także na powierzchni, m.in. uczestniczył w wyjazdach klubowych w Alpy i Kaukaz. Przyrzeczenie ratownicze złożył 30 listopada 1963 r., do r. 1970 miał już w dorobku przeszło 40 akcji, w sumie zebrało się ich paręset. Ratownikiem zawodowym GT GOPR był w latach 1978–82. Patent przewodnika tatrzańskiego uzyskał w r. 1967, stopniowo awansując do II i I klasy. Koledzy z TOPR, KW, PZN i Koła Przewodników Tatrzańskich wspominają go jako świetnego fachowca w górskim rzemiośle i wspaniałego towarzysza, na którego można było liczyć w każdej potrzebie. Do Krysi kierujemy słowa serdecznego współczucia.