Kiedy myślę o moich znajomych i przyjaciołach z Klubu, wydaje mi się, że te nasze czasy w Tatrach są znacznie bliższe, niż w rzeczywistości były, bo luka 37 lat w naszych wspólnych przeżyciach zatrzymała dla mnie bieg czasu. Po nieudanej próbie direttissimy Eigeru w r. 1963 zamieszkałem najpierw w Wiedniu, potem w Nowym Jorku z moją nową żoną, a wreszcie w San Francisco, gdzie przez 20 lat pracowałem w wielkiej firmie projektowo-konstrukcyjnej. Jako jej przedstawiciel spędziłem po parę lat na projektach w Rio de Janeiro, Caracas, Taipei i Riadh. W Brazylii wspinałem się trochę z Jurkiem Piotrowskim w tamtejszych skałkach Agulhas Negras pod Sao Paulo, chodziłem po górach w Wenezueli (pięciotysięczny Pico Bolivar i kilka innych szczytów), na Taiwanie – m.in. Yu-Shan, 3997 m, najwyższy na wyspie, na który wszedłem ukrywając się przed wojskiem, bo nie miałem pozwolenia na tę okolicę. Oprócz tego spędziłem sporo czasu chodząc samotnie po górach na Alasce, w Ekwadorze, w Alpach Szwajcarskich i Austriackich, wokół gór w Patagonii. Z mojej wędrówki po Langtangu w Nepalu przypomina mi się takie zdarzenie. Schodząc stromą ścieżką zobaczyłem z góry wielki kapelusz, posuwający się w moim kierunku. Kryła się pod nim ciężko dysząca kobieta. Mijając się, powiedzieliśmy sobie "hi", nie odwracając głów. W dalszej drodze zobaczyłem znajomą postać – Zbyszka Rubinowskiego, mojego serdecznego przyjaciela i partnera z Noszaka. Okazało się, że tą panią była Tereska Rubinowska. Po powrocie z Taiwanu opuściłem firmę i zabrałem się do komputerowej gry na giełdzie, co kontynuuję do dzisiaj. Wolne dni spędzam w górach – głównie w Sierra Nevada – wchodzę na szczyty nietrudnymi drogami, przeważnie sam – w zimie na nartach. Kiedy odwiedzam Rysia Berbekę, wędrujemy razem po Górach Kaskadowych. Jestem też w kontakcie z Andrzejem Nowackim. Z krajowych pism alpinistycznych czytam "Taternika" i "Góry", które przysyła mi Andrzej Sidwa. W Polsce byłem ostatnio krótko w roku 1996 by ocenić stan elektrowni w Chorzowie – na zlecenie firmy amerykańskiej, która ją później kupiła.

Choć z moich wielkich wypraw pozostały już tylko wspierane setkami slajdów wspomnienia, staram się być nadal aktywny, jakkolwiek już tylko na lokalną skalę. Na szczęście Brytyjska Kolumbia to niemal same góry, więc jest co robić w wolnych chwilach. Nie zapominam też o towarzyszach dawnych wypraw i z wieloma utrzymuję kontakt, jak np. Krysią Konopką czy Ryszardem i Tomkiem Schrammami. Ostatnio odwiedził mnie Leszek Czarnecki (Spitsbergen, Ruwenzori, Mount Kenia, Kilimandżaro), który obecnie jest profesorem na jednym z uniwersytetów w USA. Do listu dołączam wykonane parę dni temu zdjęcie słynnej ściany Stawamus Chief. Zaraz obok pionowego monolitu granitowych tafli Grand Wall, znanej od wielu lat mekki wspinaczy skalnych, pieni się kilkusetmetrowymi kaskadami jeden z najwyższych wodospadów w Ameryce Północnej, Shannon Falls. Droga z Vancouver do Squamish (60 km) należy do najbardziej malowniczych na kontynencie. Jest co oglądać i podziwiać.

Początek lata stał pod znakiem święta Annapurna 50. W ciągu sezonu dolina była, jak zwykle, zawalona turystami, widziałem mnóstwo samochodów z tablicami polskimi. Natomiast ruch wspinaczkowy od paru lat pozostaje w stagnacji. W lipcu przyjechało 12 naszych ratowników na krótki kurs helikopterowy. Potem gościli u nas Kasia i Michał Gabryelowie z Wrocławia z burmistrzem i posłem, Grzegorzem Oszastem. Polskie grupy jedna z Jeleniej Góry i druga z Zakopanego z Piotrem Konopką na czele z powodu niepogody musiały zrezygnować z wejścia na Mont Blanc. A przecież nie tak kiedyś bywało! Żyję wspomnieniami wielkich lat polskiego alpinizmu i tych niezapomnianych wieczorów u Tadzika i Antoinette, przy lampce czerwonego Cote du Rhone. Opowiadałem wtedy chłopcom – a jakie to były nazwiska! – o Tatrach lat dwudziestych, o Zakopanem, Bronku Czechu, Staszku Motyce, Jaśku Sawickim, ale także Klemensiewiczu, Kordysie, Oppenheimie, Bujaku – wszystkich miałem zaszczyt znać. Gdzie tamto szczęśliwe Zakopane? Gdzie Chamonix sprzed ćwierć wieku? Zgodnie z zapowiedzią "Głosu Seniora", 21 października w hotelu "Majestic" odbyło się Assemblée Generale Groupe de Haute Montagne. Zaczęto je od uczczenia zmarłych, a potem godziny wspomnień o Andrzeju Zawadzie, członku honorowym GHM. Wszyscy uczestnicy otrzymali życiorys Andrzeja, ilustrowany zdjęciami. Poprosiłem o głos i w imieniu alpinistów polskich oraz Anny podziękowałem Prezesowi i zebranym za tak ciepłą pamięć o naszym Przyjacielu. W trakcie obrad członkiem GHM został mianowany Krzysztof Wielicki. W Chamonix stałym tematem jest sprawa modernizacji tunelu pod Mont Blanc, która ma być ukończona dopiero latem 2001 lub jeszcze później. Szczególnie boleje nad tym dolina Aosty, dla której szosa jest od lat głównym źródłem dochodów.