W Alpach sezon w pelni, lecz naszych wspinaczy niewielu. W koncu lipca odwiedzili mnie Pawel Lipinski z Warszawy i Marcin Pomaszewski ze Szczecina, ktorzy zabrali sprzet zdeponowany u mnie przez Joasie Chrobakowne, corke niezapomnianego Genka. Samochody z polska rejestracja widac czesto. Turystow i alpinistow przewalaja sie tlumy, kazdy chcialby byc na Mont Blanc, wielu realizuje swoje marzenia w sandalkach i krotkich spodenkach – stale sie o tym problemie mowi, poprawy jednak nie widac. O wspinaczkach wyczynowych niemal nie slychac: zmienil sie trend, alpinizm sportowy wychodzi z mody. Pogoda w sumie nie najlepsza, duzo sniegu, totez wypadki zdarzaja sie niemal codziennie. Od poczatku sezonu do pierwszej polowy sierpnia w samym tylko rejonie Mont Blanc zanotowano ok. 30 ofiar! Z napieciem sledzilismy tu przbieg tragicznej powodzi w Polsce, a takze wizyte Ojca Swietego w ojczyznie, ktorej zakopianski etap opisal mi szczegolowo Janek Krupski. Ucieszyly mnie pozdrowienia od Ani Czerwinskiej. Pamietam je doskonale – Anie i Krysie Palmowska – z tego wspanialego okresu naszego alpinizmu, kiedy polskie nazwiska nie schodzily z lamow tutejszej prasy. Smutek ogrania, gdy sie pomysli, ze juz taki czas nie powroci.

W GS 7/97 znalazla sie wzmianka o pojawieniu sie w ksiegarniach pierwszego tomu przewodnika "Swinica". Gotowy jest tez sklad tomu "Koscielec", ktory chcielismy oddac do druku w sierpniu, ale teraz troche sie to przesunie. Ten drugi tom jest chyba ladniej zrobiony i ma duza rozkladana panorame. Prawie rownoczesnie wyszla z drukarni ksiazka Harrera, rowniez wzmiankowana w GS 7/97. Do ostatniej korekty autorskiej wyslalismy wspomnienia Marka Stefanskiego, bardzo sympatycznie napisane. Jak tylko tekst wroci z Kanady, bedzie mozna wydrukowac naklad. Ksiazke ilustruje 79 fotografii "z epoki", a wydamy ja w serii "Moje Gory" – to bedzie w niej juz siodmy tytul. Przy okazji okazalo sie, ze Marek pisze takze wiersze, moze wiec przygotujemy do tej samej serii tomik jego poezji. Nasze ksiazki rozprowadza p. Henryk Raczka z Kielc.
       W poczatku czerwca wrocil z Katmandu Krzys (Kris) Plywacz, ktory z lotniska we Frankfurcie przyjechal do nas. Krzys nie wszedl na Everest (GS 6/97), wobec czego nie pojedzie z kamykiem do Ojca Swietego*, co bylo glownym celem jego ekspedycji (a takze Polonii, ktora ja sfinansowala). Do tego stracil 13 000 dolarow, ktore wplacil na konto niemieckiej agencji malzenstwa Eitel. Kiedy postepowanie tej firmy wydalo mu sie podejrzane, zrezygnowal z jej uslug, zwrotu pieniedzy jednak nie otrzymal. W Katmandu okazalo sie, ze Eitel winien jest tez duze sumy innym ludziom. Sprawa trafila do prasy i telewizji, ale firma wydala nowy katalog i zdaje sie prosperowac w najlepsze, jej wlasciciele zas – alpinisci! – buduja sobie luksusowa wille w Szwajcarii. W GS 5/97 wspomniano Petra Kowalzika i jego tragiczna smierc na Everescie. Od jego ojca dostalismy kopie wykazu wejsc Petra. Jak z niego wynika, "wspinal" sie niewiele, natomiast intensywnie chodzil po Alpach. Byl na wiekszosci szczytow Alp, choc wszystkich nie zdazyl skompletowac. Na niektore wchodzil kilkakrotnie, np. na Mont Blanc 6 razy, na Signalkuppe 5 razy, na Alphubel, Balmenhorn, Bishorn rowniez po 5 razy. Swojej dzialalnosci nie ograniczal zreszta do rejonow alpejskich. Byl na Piku Pobiedy i dwa razy na Piku Lenina, wszedl na Chan Tengri, Mustagh Ata, a w Ameryce na wulkan Incahuasi i dwa razy na Ojos del Salado. Ma takze na swoim koncie Cho Oyu i Gasherbrum II. Piec razy probowal wejsc na Mount Everest, za kazdym razem osiagajac wysokosc 8200–8680 m. W Himalajach najciekawszym jego osiagnieciem jest wejscie na Kartachangri (7093 m), prawdopodobnie drugie w ogole i to nowa droga, poludniowo-zachodnia grania (15 X 1994). Kowalzikowie pochodza z Mazur i nie zapomnieli dotad polskiej mowy.